“De taak der integratie, waarvoor de grote kunstenaar nu staat, is namelijk niet meer in één enkel werk tot stand te brengen, maar in een mate als nooit tevoren, slechts door eenheid van leven en werk binnen het kader der verandering”

Erich Neumann 1959

Als men de veelzijdigheid van het rijke oeuvre van Madama overziet dan is het noodzakelijk een context te creëren om deze verscheidenheid aan werk te plaatsen. Bij mij dringt zich de analogie op met de miljarden zonnestelsels die ieder bestaan uit een zon waaromheen zich sterren en planeten in een baan bevinden.
Zo zou men telkens een kleine serie werken kunnen beschouwen als een eigen zonnestelsel, anders in vorm en kleur en betekenis dan de andere zonnestelsels maar wel daarmee verbonden omdat het is ontstaan vanuit innerlijke kracht/noodzaak.

Dat is als het ware de voorwaarde en het resultaat van het onderzoek dat Madama van meet af aan heeft gedaan naar essentie. Wat is de essentie en hoe kan ik dat vormgeven? In die zoektocht, wars van conventies, komt zij uit bij de innerlijke, scheppende, onuitputtelijke en vernieuwende kracht, die de dynamiek in haar loopbaan karakteriseert.
Vanuit die verbinding met die innerlijke kracht beweegt ze zich tussen verschillende disciplines, beeldend, poëzie en muziek en verbindt deze tot een nieuwe werkelijkheid.

Zij behoort tot een buitencategorie in haar authentieke zoektocht naar de essentie waarbij zij aanvankelijk transculturele invloeden verwerkte geïnspireerd door kunstenaars o.a. uit de Oriënt, Afrika, Aboriginals. Daarnaast werd de mystieke invloed steeds duidelijker m.n. door een studiereis naar Egypte waardoor de begrippen binnen/buiten, inhoud/vorm uitwisselbaar bleken en zij letterlijk buiten kaders wilde treden in haar werk.
Uit die ontwikkeling zijn de 'tempeldoeken' ontstaan, 2 zijdig beschilderde ongespannen doeken de zgn. scrolls, die vrij in de ruimte kunnen hangen als een sculptuur. Moderne gobelins.

Haar werk ontsluit toegangen naar een innerlijke wereld van schoonheid, waarden, ruimte, mogelijkheden, de kosmische Renaissance van de universele mens.
Vanuit die innerlijke beweging ontstaat: De Nieuwe Stroming, Kunst als Medicijn van Zijn, als organische stijlopvatting en als weerslag daarvan een boek met dezelfde titel.

Madama wil haar werk delen en mensen uitnodigen tot reflectie, hun eigen associaties en verhalen laten maken, zelf de diepte ingaan en de ruimte verkennen en vanuit die reflectie en resonantie tot nieuwe inzichten komen: de humaniteit van de Kunst.
Elk werk is uitdrukking van de essentie, de leven gevende, innerlijke kracht, die ieder mens bezit maar die zij vaak niet volledig benutten. Er is geen vaste identiteit maar alleen potentiele ruimte = een zijnskern die zich telkens anders uitdrukt.
Madama heeft dat in 1969 al verwoord bij de afsluiting van haar studies op de Rietveld Academie: ‘Ik Ben Transparant’ zonder op dat moment de reikwijdte van dit begrip volledig te kunnen onderkennen.

In die zin is elk werk ook een icoon/ the state of the art op dat moment, een bundeling van de levensenergie met de intentie dat het wordt doorgegeven.
Een icoon in de betekenis van een verbinding tussen het zichtbare en het onzichtbare.
Madama verhoudt zich tot kunstenaars als Klee: ‘Het zichtbaar maken van het onzichtbare’; Yves Klein met zijn nadruk op het immateriële; Newman, ‘ruimte’ en Michelangelo ‘menswording’; Picasso ‘vormvernieuwing’ en Hilma Af Klint, ‘spiritueel-abstracte’.

Madama heeft zich in de afgelopen jaren steeds verder ontwikkeld tot een 'homo universalis’ die wegen zoekt om die innerlijke rijkdom te delen met de wereld.
Zij ziet het als haar belangrijkste taak om de essentie: wijsheid/liefde over te dragen in 1 op 1 gesprekken, coaching, workshops, opleiding etc.
Creatieve middelen zijn dan precies dat, een middel tot een ander doel nl. bewustwording van de lichtkracht, de essentie, de bron: het scheppend vermogen dat ieder mens heeft maar dat onvoldoende wordt aangesproken.
Schilderijen worden schoolborden voor de ziel, muziek raakt je in de kern door de ongeschreven en ongehoorde klanken, teksten dringen door tot de kern en tillen je uit boven het alledaagse.
Dat is de functie van humanisering van de kunst: het bieden van nieuwe inzichten en perspectieven. Ruimte letterlijk en figuurlijk om je verder te ontwikkelen als mens met al je talenten.

Dr. Ida Guinée