Blog

 

Afl. 15 Innerlijk Kind 
Klik HIER voor YouTube ilmpje

Ida: Wat is een innerlijk kind? Heb ik een innerlijk kind en hoe krijg ik daar contact mee? Hoe verander ik mijn innerlijk kind in een ‘vrind’. Madama wat kan jij zeggen over het begrip het innerlijk kind? En wat was de inspiratie voor het schilderij Cosmic Child acryl op doek, 30 x 30 cm, 2018.  

Madama: Ja, daar valt heel veel over te zeggen, je kunt er alle kanten mee op hè? Ik zou ook trouwens wat gedichten willen lezen dan met name uit HEMELPOORTEN die daar betrekking op hebben.

Het zijn twee gedichten die allebei uit dezelfde serie komen de N 10 serie. De eerste is eigenlijk het accepteren van het innerlijk kind en het tweede is het transfigureren, het omzetten naar het goddelijk Kind, waar we het dus ook in die vorige aflevering over hebben gehad.

Want het mysterie, althans dat is hoe ik het beleef. Ik bedoel, ik ben geen inner child therapeut of je moet geen label plakken op wat ik nu zeg. Ik praat puur uit eigen levenservaring en enorme discipline, met name ook het overwinnen van de problemen en moeilijkheden uit mijn eigen jeugd. Als ja, mijn moeder was eerste generatie Indisch en ik dan zoals dat heet. Tweede generatie, het zijn natuurlijk maar weer woorden, maar je voelde je dus werkelijk heel erg ontheemd, vervreemd. Samen gecombineerd met de vervreemding van dat ongeveer mijn ouders de eersten waren in de omgeving waarin ik leefde, die gingen scheiden en ook allerlei andere dingen. Onaangename dingen die daar omheen hangen. Dus mijn innerlijk kind heeft enorm veel opgelopen. Van hoe kom ik hieruit?  Je was eigenlijk bijna twee kinderen. Één kind, wat dus de handhaving is en dat innerlijk kind wat zich dus inderdaad als het ware verbergt, maar er wel is. En dat naar buiten komen vanuit die vervreemding, uit die ontheemding, uit het gevoel dat je er mag zijn. Dat het juist jouw geboorterecht is om er te zijn. Dat uit die schulp komen. Dat is eigenlijk wel één van de draden uit mijn hele oeuvre. Daarom zeg ik, ik lees straks even twee daaruit voor. Dus dat is een heel belangrijk iets van hoe kom je bij de stem van je innerlijk kind.  Neem nou één voorbeeld. Ik wilde heel graag eigenlijk danseres worden. En inderdaad op het Scapino Ballet gaan. Nou ja, dat was dus letterlijk geen dubbeltje voor, ieder dubbeltje telde in de Indische eerste generatie. Want ja, Indische mensen moesten alles nog zelf terugbetalen in die tijd, ( de overtocht de inrichting van het huis etc.) dus dat was al klap één als kind. Dat ik later toch de muziek weer heb veroverd en daar ook een hele eigen vorm aan heb moeten geven, zou je bijna zeggen. Ja, dat is toch je redding? Dus creativiteit is dat spanningsveld met het innerlijk kind, het innerlijk kind wat je bij de hand moet nemen, wat je als het ware op een gegeven moment moet omarmen en zeggen Nou meisje, droog je tranen, zeg maar wie je bent. En dat is heel mooi, wat ik dan altijd noem, innerlijk dialoog. Ik geef ook vaak mensen die mij consulteren het advies dat als ze een tweede naam hebben bijvoorbeeld. Ga daar die dialoog mee aan. Maar het kan natuurlijk ook met de Godin in jezelf. Want wat merk je nu dat je innerlijk kind, zodra je naar haar stem luistert of zijn stem, dat dat kind als het ware misschien in het begin wat aarzelend, maar op een gegeven moment heel snel kan groeien tot een godin of tot een waanzinnige moeder of een vriendin. Dus in plaats van dat jij moedert, wordt zij het ineens. En dat is een heel interessant proces.

Ida: Ja, ik begrijp het nog niet helemaal. Innerlijk kind. En je bent kind, innerlijk kind is innerlijk kind nou ook dat is eigenlijk ook je hart volgen. Of is het toch het beeld van jezelf zoals je eigenlijk zou willen zijn? Want het begrip wordt heel vaak gebruikt hè? Innerlijk kind. Maar ik vind het toch heel moeilijk om daar handen en voeten aan te geven.

Madama: Letterlijk. Ja, dat kind moet ook letterlijk weer handen en voeten krijgen. Kijk, als je het toch therapeutisch zou willen vertalen, is het het verdrongen kind. En dat kan ook weer twee kanten hebben. Dus het ene is inderdaad verdrongen in de zin van dat wat je zou willen zijn en wat niet naar buiten kan komen. Bijvoorbeeld je moet heel erg stoer zijn naar de buitenwereld, want je moet handhaven of je moet overleven, of je moet een bepaald beeld zijn van je ouders. En dat innerlijk kind is bijvoorbeeld heel zacht en poëtisch en die wil eigenlijk meer observeren en de dingen meer in een droomwereld beleven. Nou, dat kan dus niet. Dus in die zin is haar stukje verdrongen. Aan de andere kant kan het ook een heel ja bijna rebellerend aspect hebben, namelijk dat je dus juist dat je als het ware, dat heet dan geïnternaliseerd, dat je dus alle dingen die je moet zijn, die ga je als het ware in een soort verwrongen vorm ga je nu de ander opleggen. Dus doordat je dan niet bewust bent dat je een verdrongen innerlijk kind hebt, ga je als het ware een soort spiraalvorm vormen van iets dat eigenlijk heel zuiver is, krijgt dan ineens een hele kronkeling. Is misschien beter nog gezegd dan spiraal en dan ga je eigenlijk altijd overal tegen in omdat dat niet gezien worden jouw motief wordt als het ware jouw tweede natuur. Dus het is een heel nogmaals subtiel landschap. Tussen waar word ik het bewust? Waar sta ik het toe? Dus waar omarm ik het en waar heb ik het eigenlijk verdrongen? En dat weet ik niet eens. En ik word gewoon een rebel en dat ben ik nou eenmaal, zal ik altijd zijn, want je gaat gewoon overal tegenin. Omdat je dus een weerstand voelt, maar je weet niet precies waardoor.

Ida: Ja, Madama. Je zei net dat je een paar gedichten wilde voorlezen uit het boek HEMELPOORTEN. Het boek HEMELPOORTEN, dat overigens nog steeds bij ons ook te verkrijgen is en te bestellen is. Dus dat is echt een fantastisch mooi boek. Maar nu ga jij eruit lezen!

Madama: Ja, het is een orakel boek hè? Dus met inderdaad de kaarten, dat zijn de beelden die bij de gedichten horen. En het is zo opgebouwd dat je steeds opnieuw vanuit een nigredo dat is dus de N10 in dit geval, de donkere kant naar de rubedo, dus naar de stralende kant van jezelf probeert te ontwikkelen en contact te maken.

Genees je wezen

Bevrijd je kern

uit de kerker

van onderdrukking

Hé, zuster waar ga je heen?

Doet niets er meer toe

dan de pijn in je hart?

Waarom huil je alleen maar?

Probeer te begrijpen 

waar je tranen vandaan komen.

Laat de verborgen wateren van het verleden los

haal diep adem en heb vertrouwen

dat het leven is zoals het is

Oh, laat die trotse egoliefde los

wees wie je bent, een unieke ster

straal de glorie van je diepste geest uit

ik ben ik en jij bent jij 

samen zijn we wij, één familie

onze goddelijke ouders gaven ons

ons geboorterecht, ontdek en aanvaard het

bevrijd je kern vol stralend licht

neem afscheid van alle angsten

duik de schat van geluk op

in de oceaan van onvernietigbaar bestaan

als de enige werkelijkheid die er werkelijk is

het is niet nodig om je verdriet in te slikken

laat liefde de leiding nemen

alleen jij kan dat verwaarloosde innerlijke kind

in je armen nemen

besluit om van haar te houden

en zij zal haar sprankelende hart tonen

waardoor oude zwerende wonden verschrompelen.

Ida: Madama in dat gedicht. Dat Genees je wezen heet op zich al een prachtig thema, staan ook nog een aantal andere thema's, met name ook de brug tussen het innerlijk Kind en het Goddelijk Kind. Kun jij zelf ook die brug maken tussen Genees je wezen als titel van het gedicht en van innerlijk kind naar goddelijk kind?

Madama: Nou dat is mooi gezegd, want het heet natuurlijk niet voor niets Genees je wezen Nou, eigenlijk het meest fundamentele principe van genezen is je kunt alleen genezen vanuit het contact met je wezen. Nou, dan zegt natuurlijk iedereen. Ja hallo hè, Contact maken? Uh, Wat is dan mijn wezen?  Het woord wezen is natuurlijk gewoon een vervoeging van Zijn. Je kunt ook zeggen van, nou wat is het Zijn? Dus wat is je wezen is ongeveer inherent aan wat is je Zijn? Je Zijn is altijd iets wat er is. Dus hoe kan ik contact maken met het leven zoals het is? Oftewel vrij vertaald naar jezelf toe: Hoe kan ik mezelf accepteren? Mijn goede kanten in de zin van waar ik contact mee heb en mijn verborgen kanten en misschien zelfs wel mijn kwalijke kanten, je schaduw zoals dat heet. Dus hoe kan ik uiteindelijk een heel mens worden? Want alleen die aanvaarding van al die aspecten, dat maakt dat je een geheel wordt en door dat geheel dat je wordt en bent eigenlijk al dus altijd meer een bij elkaar brengen van iets dat er altijd al is. Een soort mozaïek, een soort puzzel. En op een gegeven moment dan wordt het een geheel en dan gaat het ademen en dat is je wezen. Dus Genees je Wezen wil zeggen ik moet in contact komen met het geheel dat ik ben zonder bepaalde dingen over te slaan. Nou, het innerlijk kind wordt natuurlijk heel vaak overgeslagen omdat je daar dus ook bijna door je opvoeding. Je bent al helemaal gedrild al hoe je je moet gedragen, hoeveel diploma's je moet halen. En zeker zolang deze 3 D maatschappij nog regeert ogenschijnlijk zolang pas je je aan. Dan hebben we nog maar niet over het culturele verschil. Westers, niet westers en hebben we het ook nog maar niet over bewust en onbewust, over de poëtische kanten van een mens, naast alle rationele kanten. Dus dat zijn zoveel aspecten. En op een gegeven moment merk je gewoon bij jezelf dat het een prop gaat worden. Je voelt je letterlijk geblokkeerd, je weet niet meer wat voor of achter is. Je bazelt maar wat als een robot. Nou, dat is het moment dat je inderdaad dat innerlijk dialoog moet aangaan. Ik zeg in dit geval toch wel moet. Maar tegelijk zie ik dan altijd ook de D van moed. Want er is wel moed voor nodig om ook die diepere gevoelens die dan vaak heel, ik zou bijna zeggen onhoorbaar maar toch wel levend aanwezig zijn en die kun je dus alleen maar horen op het moment dat je indaalt. Dat er een stilte komt en in die stilte dat je kunt luisteren. En in dat luisteren, dat luisteren is eigenlijk alleen maar gepaard gaande met liefde voor jezelf, wat op zich natuurlijk ook al een kunstwerk is. Maar probeer dan die liefde voor jezelf. Alsof inderdaad dat kind, alsof je zwanger bent van jezelf. Dus man of vrouw, maakt niet uit. Je voelt dat innerlijk kind dat wil geboren worden, dat voel je. En soms voel je het door de pijn, doordat je je verstikt voelt, verstikt door droefheid die er altijd is, maar je weet niet wat het is. En soms is het ook zelfs zo erg dat er dus ziekte komt en soms ook nog dat zei ik al eerder, kan het ook zijn dat je een soort gedrag van jezelf ziet en dat je denkt nou daar ben ik ook wel klaar mee.  Die rebel, dat rebel gedrag en dat je nooit eigenlijk het leven echt tot je in kan laten werken en durft 100% te voelen wat er nou eigenlijk aan de hand is, in welke situatie dan ook. Nou, en die combinatie dus van genees je wezen van binnenuit en dat je luistert naar dat innerlijk kind. En nogmaals, daar zijn verschillende middelen voor, maar één daarvoor is heel goed. Als je toevallig een tweede naam hebt om het niet buiten jezelf te stellen van de Maria of de Godin, of de Christus of wat het ook is, maar dat je echt kijkt van heb ik nog een tweede naam en als je die niet hebt, verzin hem gewoon waardoor je een innerlijk dialoog kan doen en dan stel ik altijd voor minimaal 10 minuten per dag om dat op te schrijven of te luisteren. Sommigen nemen ook een pop, dus als symbool van het kind, maar je merkt gauw tenminste dat is ook mijn ervaring dat de pop wordt ineens toch een heel groot mens en die praat terug en op een gegeven moment zelfs heel dynamisch. En dan merk je ineens dat die creatieve krachten, die levende krachten, die scheppende krachten, ontzettend veel te zeggen hebben. En dat je dan langzaam maar zeker, omdat je dus nu zelf of je eigen vader moeder wordt of nogmaals de zuster, de luisteraar. Maar wat zegt ze nou eigenlijk, mijn innerlijke zuster, mijn innerlijke vriend, mijn innerlijke vriendin? En als je dan merkt dat ze eigenlijk hartstikke vol met ideeën zit en dat je denkt jemig, waarom heb ik daar nooit eerder naar geluisterd? Waar was ik nou eigenlijk zo bang voor? Want de moed met een D die het vereist is om het te integreren in je dagelijks leven, danwel om te luisteren. Net als bij wijze van spreken je innerlijk kind inderdaad weer wil dansen, maar je bij wijze van spreken zogenaamd geen tijd ervoor hebt. Dat je dan zegt En nu maak ik tijd.

Ida: Ja, dat vind ik ook een hele interessante kant ervan. Dat je dus echt die dialoog met jezelf aangaat en ook dat je er eigenlijk naartoe werkt, dat je tot een volledige zelfacceptatie komt en dat je volledig ook je geboorterecht opeist. En daar heb je ook een heel mooi gedicht over. Dat heet geboorterecht.

Madama: Dat is inderdaad wat ik al zei. Dus N 10 de nigredo  van de tiende fase in Hemelpoorten is dus nog noem het maar de niet kant hè, de nigredo kant, de donkere kant, het voelen van die pijn en aan de andere kant de rubedo kant dus de realisatie kant, de R Realisatie maar vooral ook het woord realisatie kant is de stralende kant dat je dus wel degelijk gaat accepteren wie je bent. Doordat en daar wil ik dan even op doorgaan. Wat ik al zei dat dat innerlijk kind kan dus voor veranderen in eerst je vriendin of vriend of muze of hoe je het ook noemen wilt. En dan ineens merk je en dan kom je bij de oergrond, bij het wezen der wezen, dus ook jouw eigen wezen, want er is geen verschil. Wezen is wezen. Dus op het moment dat je je wezen gaat voelen, dus het leven gaat voelen, het Zijn gaan voelen, dan verandert dus je gedetermineerde dus bepaald door allerlei omstandigheden innerlijk kind in het goddelijk kind, waar we het vooral in de vorige aflevering heel erg over gehad hebben. Dus dat kerstkind, dat Christuskind, dat goddelijk gen ik ben. Nou, en de manier om daar te komen daar gaat met name dit volgende gedicht over. 

Geboorterecht

Het geschenk van het leven 

als een kosmische schat:

ons onvervreemdbaar geboorterecht

Eigenlijk ben ik een universeel kosmisch wezen

mijn vader is de alomvattende essentie 

de interstellaire, intergalactische, onzichtbare bron

die meestal de zon der zonnen wordt genoemd

mij bevruchtend met het zaad van zijn spirituele liefde 

mijn moeder is de alom aanwezige essentie

die mij omringt met haar iriserende zee

mij vervullend met vurige trillingen van vitale energie

mij iedere minuut helend en beschermend 

met spreuken om de verbinding lichaam, ziel en geest 

uit het duister om te zetten in een gouden feest

de sleutel naar onsterfelijkheid 

is hun geschenk aan jou en mij

als wij ons vrij genoeg voelen 

om de schittering van onze oorsprong

naar buiten uit te stralen

omdat we innerlijk weten

dat we deel zijn van een levende tempel

van onmetelijke grootsheid

schoonheid en subliem plezier.

Het geschenk van het leven 

als een kosmische schat:

ons onvervreemdbaar geboorterecht.

Ida: Ja. Wat ik dus ook in dat gedicht hoor, en dat vind ik ook, een heel verruimende blik, dat is dat je eigenlijk ook naar je vader en moeder, dat dat niet letterlijk is, maar dat je dus refereert aan de kosmische vader en moeder. En daarmee ook jezelf in een veel breder perspectief plaatst. En nu heb je ook een schilderijtje gemaakt dat het Kosmisch kind heet, dus dan blijven we even in die kosmische sfeer. Kun je daar iets meer van vertellen?

Madama: Ja, dat kind dat is inderdaad dat wordt letterlijk geboren hè, zo'n schilderij. Ik heb er verschillende gemaakt, maar deze is wel zo mooi. Omdat ie echt ziet alsof die uit een soort cocon komt. Je ziet nog allemaal die strepen van waar ie allemaal vandaan is gekomen. En die strepen of rimpelingen kun je zeggen nou dat is van een hele hoge frequentie, hele hoge trilling en dan is ie zo langzaam maar zeker gematerialiseerd. En dat zijn dan rimpels geworden hè, Zoals water ijs wordt, want alles is een frequentie. Wij dus ook. De mens is een frequentie. De mens is een dimensie, dus we zijn nooit stof of materie. Maar materie is verdicht licht. Ja, je zou denken dat weet iedereen al, maar dat is toch wel iedere keer weer nieuw. Trouwens, voor jezelf ook hè? Je moet jezelf natuurlijk ook iedere keer als het ware dematerialiseren om weer het gevoel te krijgen Oh ja, ik leef, ik ben een vibratie, ik ben een energie. En als je weer contact krijgt met dat je stroomt, dat je energie bent, dat je wezen bent. Dan kan je weer alle kanten op en dat is dat kosmisch kind. Dus als je haar of hem of IHSSHI  Ik noem het Ihsshi, het is noch man noch vrouw. Het is noch geest, noch materie. Het is puur bewustzijn dat zich via de materie uit. Dus het is een hele bijzondere functie eigenlijk ook. Het is een soort boodschapper, een messenger ook. Een boodschapper, zoals men vroeger altijd Mercurius afbeeldde dus met die twee vleugels en dan die gevleugelde staf zo met die twee slangen die dus dan weer uitkomen in vleugels. Dus echt het kind wat je leidt door de duisternis heen van jouw indaling in de stof, in de materie en tegelijkertijd je weer terugvoert. Want op zich is er niks mis mee met het gematerialiseerd zijn van jezelf en dus van alles, want het is onze uitdaging. We hebben scheppend bewustzijn en we gaan onszelf continu uitdrukken. En de ene keer weten we iets moois te scheppen en een andere keer zitten we een beetje vast in de verf klodders om het zo maar even te zeggen. En dan wordt het stof, dan wordt het chaos en dan zit je in een web en dan denk je van kom ik er ooit uit? En juist als je dan het kosmisch kind in jezelf erkent. Dus nogmaals vertaling, de energie die gevuld is met de hoogste frequentie van je geboorterecht en je geboorterecht is Ik Ben, dus Ik mag er zijn. Het leven is een festijn, zeg ik er dan altijd maar even onder. Ik ben de levensgeest, ik ben een feest. Dat zijn makkelijke woorden om te onthouden zodat je uit welke situatie en dan zeg ik letterlijk identificatie kunt komen door je continu te herinneren. En het is letterlijk her-inneren. Het woord zegt het al, het verinnerlijken naar de dimensie van de transcendentie. Namelijk ik ben niet mijn situatie, ik ben niet mijn trauma, ik ben een geschenk en ik mag met mijn goddelijke ogen, met mijn goddelijk Kind in mezelf, met mijn werkelijke Zijn er zijn. Wat dus noch dit, noch dat is, kijk ik nu op dat meer dimensionele kosmische perspectief, naar dat kleine detail van mijn situatie wat ik nu moet oplossen. En je zal zien, het werkt absoluut. Want op het moment dat je perspectief ziet en naar iets kijkt, probeer je dat letterlijk te zien in perspectief. Dan verandert het ook. En vooral als je zegt het perspectief ‘ik heb mijzelf lief’.

Ida: Ja Madama, nu je dat zo vertelt en ik naar het beeld kijk, naar het schilderij. En dat is echt frappant, want dat kijkt mij nu zo aan en het gaat zo leven en het ik voel zo dat het eigenlijk een kosmisch kind is. Inderdaad, dat is de titel van het schilderij, maar ik voel het nu ook echt. Dat is een kosmisch kind en prachtig zoals je dat net zei met die draden die dus nog uit zijn cocon moet komen. Dat is echt heel bijzonder. En iedereen kan trouwens dit schilderij zien als je naar onze website gaat bij de blogs. Daar staat altijd de afbeelding van het schilderij plus ook de tekst van de hele uitzending, dus dat is erg fijn als je het nog eens rustig wil nalezen, nakijken. Dus dat is echt een aanrader! Ik denk dat we hier met deze uitzending zeg ik altijd dat we eigenlijk wel weer heel veel voeding voor de ziel hebben gegeven. En daarom wil ik je heel erg hartelijk bedanken Madama voor je prachtige bijdrage.

Madama: Nou ik vind het ook heel fijn om nog even duidelijk te maken dat ieder trauma, dus met name inner child innerlijk kind wordt heel veel ook natuurlijk en logischerwijs vanwege de verdringing geassocieerd met trauma. Maar dat juist door dat vertrouwen dat ik hoop vanuit genees je wezen, het vertrouwen dat wat voor omstandigheden dan ook, je altijd dat goddelijk kind, dat kosmisch kind in jou hebt en dat je altijd zegt Hallo, hier ben ik, hier ben ik. Zo ben ik gekomen tot mijn eigen creaties uit een toch ook wel niet altijd even grappige omstandigheden. Ik heb ook heel hard moeten werken, maar ik moet eerlijk zeggen het is alle moeite waard. En vooral het kost eigenlijk geen moeite, want het is tegelijkertijd zo natuurlijk.