Afl. 17 Solo Sol, het verheffen van het dagelijks leven tot kunst

Klik HIER voor YouTube filmpje

Ida: Madama. We hebben voor vandaag weer een hele interessante sessie voorbereid en je gaat onder andere een gedicht lezen, een schilderij bespreken. En van daaruit komen er allerlei thema's naar boven. En dat gaan wij dus nu doen. 

Madama: Ja, dank je wel. Ik vind dit is een heel bijzonder gedicht naar aanleiding van twee doeken: een tempel doek: Tierrafino, la vita nuova, maar ook met name het schilderij Consecration* waar ik jullie zo meteen uitgebreid over zal vertellen. En wat jullie ook zullen zien.

De heilige Graal is de bokaal waarin we leven
de zoektocht is opgeheven
het dagelijks leven is tot kunst verheven
de kunst van Zelf-realisatie.

Nou, dat is natuurlijk een waanzinnig revolutionaire uitspraak, vind ik. Omdat wat mij altijd bezighield is die zoektocht naar de Graal. Het was natuurlijk de queeste, en wat is nou de Graal? Nou ja, iedereen weet hoeveel interpretaties daarover zijn, maar op een gegeven moment, zeker naar aanleiding wat ik in de vorige podcast al had gezegd 'open je schedel als schaal'. En dat zag ik ook voor me, die schaal. Toen zag ik voor mij in een droom die ik ooit had, dat die schaal als een bokaal in het universum stond, ergens zonder horizon.  Twee grote engelen waren er omheen en daarop lagen allerlei bladzijden kun je beter zeggen. Pagina's met Nederlands en Engelse tekst en de droom die ik in 1971 en sinds die tijd ben ik altijd op zoek geweest naar wat? Hoe kan het dat er geen horizon was? Luister, ik was 21 en niet zoals nu, dat iedereen weet oh, dat is de nieuwe aarde. Dat is de ruimte. En het feit dat je dat droomde begrijp ik dus nu dat je een boodschapper bent van de nieuwe aarde? Nou, dat ben ik inderdaad geworden. En in die zoektocht naar open je schedel als schaal. Dus wees open voor die nieuwe informatie en hoe doe je dat? Nou, daar zal ik dus zo op verder gaan naar aanleiding van het schilderij en nog een ander gedicht.

Ida: Ja, want dat schilderij waar je het over hebt, dat is ook te zien tegenwoordig op ons YouTube kanaal Margareth Adama. Daar komt dus de hele podcast op te staan met een afbeelding van het schilderij. En dat schilderij. Je zei het net al, dat heet Consecratie en daar ga je nu wat meer over vertellen.

Madama: Ja, ik zal het toch even dan uitleggen. Het is een heel belangrijk schilderij in mijn ontwikkeling geweest in 1989, waar ik dus heel veel dingen moest loslaten. Heel veel dingen, mijn hele galerie met Villa Baraka, heel veel. Alles wat je aan identiteit en aan inspanningen en aan relaties en noem het op. Maar iedereen kent zo'n periode waarschijnlijk in zijn leven dat hij denkt en nu. En dat gevoel van overgave aan het nu, aan wat nu? Inderdaad doordat je open bent als een bokaal, als een schaal. En ik heb die ook getekend met prachtig blauwe, nou ja, astraal blauwe, kosmisch blauw en je voelt je leven is in een overgang gekomen van een aardse identiteit naar iets hogers of anders. Je weet het allemaal nog niet precies, maar je weet wel één ding het loutert je. Het reinigt je.  Vandaar dat je ook een transparant, bijna translucent wit lichaam ziet. En dat lichaam, dat wordt uiteindelijk uit die bokaal veranderd in een duif. De duif natuurlijk, van de Holy Spirit. En wat is de Holy Spirit? Is natuurlijk de geest van heling, van liefde en vooral van zelf vernieuwing. Dus je merkt ik zit nu in een vernieuwing. Maar die vernieuwing komt niet per se alleen uit mij. Wat ik doe is mij overgeven eraan. Maar die vernieuwing zelf komt uit het leven, uit die bokaal, uit dat universum.

Ida: Ja, want dat vind ik wel een heel belangrijk iets wat je zegt, namelijk dat je dus een periode in je leven hebt waarin nou ja, alle identiteit die je had, galeriehouder, relatie et cetera. Alles staat even helemaal stil, is weg. Wat nu? Inderdaad. Maar hoe ga je nou zo'n periode in en hoe en dat vind ik dus het interessante in jouw hele werk, in jouw hele oeuvre maak je daar dan toch weer zoals je in het gedicht zegt de kunst van zelfrealisatie van.

Madama: Nou, ten eerste zeg ik al in dat gedicht, in die statement kun je ook zeggen ja, is het een gedicht of is het een statement? Het is iets wat je voelt dat als je je verbindt met het leven. Het leven, letterlijk en figuurlijk is nooit statisch. Het stromende zelf, de nieuwe stroming, dat is iets wat eeuwen en eeuwen oud is. Wat Dante ook zo mooi heeft beschreven in La Vita Nova toen hij Beatrice ontmoette en ook weer moest loslaten. Er is iets in ons wat toch doorstroomt. Zelfs de pijn, zelfs het verdriet is uiteindelijk een ervaring. Dus in jouw wezen, in jouw zijn, in jouw bewustzijn, stroomt iets door wat wij leven noemen. En dat leven geeft een ervaring. Nou, door je bewust te worden en dat vind ik dus die heilige graal. Door bewust te worden dat het licht zelf, noem het het Christusbewustzijn, Christus in de zin van Lichtwezen. Dus het Lichtwezen in jou wordt als het ware vermengd met jouw, noem het maar existentiële zelf. En die loutering, die consecratie, consecratie is wijding en wijding dan zie je dus inderdaad altijd die bokaal, die doop met de Heilige Geest. En die Heilige Geest is dus niet gebonden nogmaals aan een religie of wat dan ook. De Heilige Geest Zelf is het leven is het leven, wat dus in ongemanifesteerde vorm, noem het maar bij God is en in gemanifesteerde vorm, dus in het dagelijks leven, in de creativiteit zit van hoe ga ik om met het dagelijks leven. En dat is door die verbinding. Ik heb het hier een beetje mooi geschreven, vond ik wel. 

Het leven is een proces. 

Dus begrip over het leven

is ook een proces. 

Je kan alleen dat bevatten 

waar je aan toe bent. 

En wat erin zit, zit erin. 

Hij, Rumi, van de belangrijke Rumi gedichten een soefi stroming zegt altijd ‘erin erin’. Dat is natuurlijk een hele gekke zin eigenlijk.  Het is aan de ene kant een proces, dus hoe kan het er dan in? Nou, dat erin is natuurlijk een metafoor voor het bewustzijn. Je bent op aarde om je bewustzijn als het ware weer te laten vernieuwen in een vorm die op dat moment adequaat is voor je dagelijks leven, waar je iets mee kan. Maar het bewustzijn zelf,  het feit dat je al een geboorterecht hebt, dat je het Ik Ben bent, dat moet je je bewust worden. Dus je wordt je bewust van je bewustzijn. En hoe word je je bewust van je bewustzijn? Door het te ervaren. En hoe ervaar je het? Door je over te geven aan het feit dat je niet vastklampt. Dat is dat leeg worden weer van die schaal. Dat je niet vastklampt aan je oude identiteiten, maar dat je ziet, het leven stroomt door en ik weet misschien even niet hoe of wat, maar ik laat het toe.

Ida: Ja, dat is een hele moeilijke opgave lijkt mij. Want ja, ik heb daar natuurlijk ook ervaring mee dat je identiteit totaal eigenlijk van je weggenomen wordt. Dat kan zijn door een ontslag. Het kan zijn door een ziekte, maar ook dat het heel belangrijk is dat je dan uiteindelijk leert inzien dat de ervaring telt en dat die ervaring een opening kan zijn naar iets nieuws. Ja, en dat kost vaak, ja, heel veel ups en downs, maar ook uiteindelijk geeft het wel heel veel voldoening. En het is ook nooit af.

Madama: Nee, maar dat is het mooie hè? Je zegt het is nooit af, Dat noem ik ook de Daily Divine. Het grappige is ja, ik noem het even grappig, want het is eigenlijk een geschenk. Waarom noem ik het grappig? Het is eigenlijk een cadeau. Het cadeau is dat je aan de ene kant dus een bewustzijn hebt waar je mee geboren bent, wat wij het Ik Ben noemen, dus het Goddelijk Zelf, je goddelijk gen. En aan de andere kant heb je een fluctuerend, een soort, noem het maar ander niveau bewustzijn. En dat is de informatie waar je alsmaar iets mee doet en dat wordt opgeslagen als het ware in die kern die je al bent. En dat is de ‘erin erin’. Want als je niet in jezelf al een bepaald bewustzijn hebt, als de magneet, bij wijze van spreken, dan zal je het ook niet ervaren. Je ziet wat je ziet en als je het niet ziet, zie je het ook niet en dan kan je aan iemand duizend woorden zeggen en weet ik veel wat je allemaal kan doen. Of het nu gaat over je eigen ervaring of dat je wilt dat iemand iets begrijpt, iets ziet. Nou ja, neem de beeldende kunst. Jij maakt van alles en een ander denkt nou, tja, het is blauw en het is wit en dat is het. Het is weer die objectivering. Terwijl je juist eigenlijk moet komen tot die eenwording van subject en object. Wat ik dan sobject noem omdat, het gaat altijd over die eenwording. Iedereen snapt steeds meer dat als jij niet deelneemt aan het leven, je dus niet beseft dat je er al deel van bent. Dus dat is to take part en partake. Ik vind dat zo mooi in het Engels en dat is die laten we het maar even tussen aanhalingstekens, die 'heilige communie’ Communie bedoel ik mee dat er een communicatie is tussen jouw hogere zelf wat er altijd al was en je dagelijks leven, waarin je dus als het ware een huwelijk of een verbinding aangaat. Dus een deelname en een communion met dat heilige. Dat is de oorspronkelijke betekenis van al deze beelden. Dat je dus door je open te stellen, je verandert, vernieuwt, jezelf realiseert, dat wil zeggen jouw zelf, jouw innerlijk zelf. Jouw bewustzijn vermengt zich door middel van de visie, met wat je ervaart. En dan krijg je een nieuwe verbinding. En nou komt het cadeautje. Het feit dus dat jij die verbinding vrijwillig aangaat. Want je kunt natuurlijk ook zo bot zijn als ja, noem het op hè, Maar als je het echt vrijwillig aangaat en dat is ook trouwens vrije wil, dan geef jij jouw ervaring weer door aan dat Al, aan dat universum, aan die nieuwe aarde en jouw ervaring als een unieke kleur van een universeel veld. Dat is jouw unieke individuele bijdrage waardoor in het kosmisch veld of je het nou Akasha noemt of het collectief onbewuste of Super Consciousness of continuüm, er zijn 1001 woorden voor het feit dat jij  dus al deel was van het Al, want anders was je er niet. En  dat jij toch in al je kleinheid en in al je grootsheid deel kunt zijn van dat geheel door je ervaring te ervaren, bewust te worden en los te laten in het grote kleurrijke tapijt van het universum, zodat iemand anders, die misschien op een gegeven moment ook met zoiets zit, met wat voor probleem dan ook, ineens een intuïtie een inspiratie krijgt uit dat veld. En dat was jij dan.

Ida: Ja, ik wil toch nog even terugkomen op wat je zei in dat ja gedichtje. Dat stukje wat je net voorlas van ‘erin erin’. Want dat impliceert ook dat je dus moet kunnen accepteren dat als jij bijvoorbeeld met iemand omgaat die ja toch op een hele andere manier dingen ervaart en beleeft en verwerkt dan jij ziet dat je dan dat toch op een gegeven moment ook moet kunnen accepteren en misschien ook moet kunnen zeggen van ja, ik kan die persoon loslaten, want ik kan niet mijn ervaring die ik verwerkt heb één op één aan iemand anders overdragen. Dus het is een soort spanningsveld zoals ik het nu tenminste zie. En dan hoor ik graag van jou hoe jij dat ziet, tussen enerzijds dus dit gegeven dat je een ander, wat je natuurlijk ook zegt, je kan de ander niet veranderen en tegelijkertijd doordat je zelf wel die ervaring verwerkt en doorleeft en zoals je dat zo prachtig zegt, laat gaan en deel laat uitmaken van het universum van het grote tapijt. Ja dat, dat is toch een heel spannend gegeven.

Madama: Ja, maar dat is ook zo. Inderdaad één van de aller, misschien wel moeilijkste maar ook vrije wil. Dus het mooiste wat er is, is dat je dus soms beseft dat wat jouw diepste ervaring is en je wil dat bijvoorbeeld delen aan iemand die je dierbaar is of een bepaalde visie aan de wereld of wat dan ook. En je ziet ja, het sluit helemaal niet aan. En dat bedoelt die Rumi dus met erin erin, want je kan het er niet in stoppen, als het er al niet in zit hè. Dus als die absorptie noem ik het maar even van die kennis die jij wil doorgeven. Als die persoon denkt nou ja, En dat denken heel veel mensen. Ja, het zal wel hè. En dan geeft het jou natuurlijk best wel een gevoel van uitsluiting en een gevoel van verdriet ook soms. En dat mag je ook voelen. Maar uiteindelijk is natuurlijk toch de hoogste spiritualiteit dat je erkent dat het zo is, het zegt die ander niks. Of nogmaals, het leven is een proces, dus misschien op een dag of niet. Maar zelfs die verwachtingen slaan nergens op. Want jij bent in jouw wezen als het ware gegrond en die ander ook. En die ontmoeting kan plaatsvinden en je geeft zeker die persoon de kans, maar je kan het nooit afdwingen, want dan krijg je fundamentalisme. Dan krijg je weet ik veel. Nou ja, de wereld staat vol van manipulatie. Dus dat loslaten dat je het aanvaardt. Nogmaals, voel het desnoods. Voel alsjeblieft de pijn daarvan of wat dan ook, of je glimlacht of weet ik veel wat je doet, je doet er wat mee. Het is niet dat het er niet is. Kijk, dat is nou ook weer overdreven. Maar nou ja hè, Zoals Jezus ook zei paarlen voor de zwijnen. Nou, zoiets dus. Dus dat je weet op een gegeven moment oké, ik heb pas op de plaats. Ik hoef die persoon nou eigenlijk misschien wel nooit meer te zien. Dat is ook oké hè, Zonder judgement gewoon. Nou ja, daar ga ik mijn energie niet meer in stoppen. Klaar. En je geeft het terug aan de kosmos. En jij gaat ook gewoon jouw eigen weg. En dat spanningsveld is in feite dat je even misschien moet slikken van goh, ik dacht dat ik dit toch wel of dat wil iedereen toch wel weten, weet je wel, dat kennen we allemaal. Maar dat je dan beseft oké, het zit er niet in en wat er niet in zit kan bij wijze van spreken ook niet uit, maar kan vooral niet naar binnen. Dat is dat ‘erin erin,’ Dat vind ik zo mystiek.

Ida: Ja, Madama wat je nu zegt dat roept bij mij ook op dat dat ook heel eenzaam kan zijn dat pad namelijk dat je zelf op een bepaalde manier groeit, inzichten krijgt, ervaringen opdoet die je op zich heel graag zou willen delen met anderen. Vooral met mensen die je heel dierbaar zijn, maar dat dat soms niet aanslaat, niet overkomt en dat je dan heel erg gevoel kunt hebben van, ik sta er alleen voor en het hoeft niet alleen te zijn met mensen in je directe omgeving, maar neem ook bijvoorbeeld het met het werk wat je maakt. Nou ja, mensen vinden het wel mooi, maar verder kunnen ze er niks mee. Dus zo'n gevoel van afwijzing en dat je dan toch de kracht moet hebben, want dat vind ik toch echt wel, de kracht moet hebben om enerzijds los te kunnen laten en anderzijds toch te blijven staan waar je voor staat en je eigen weg te gaan.

Madama: Nou ja, kijk, dit is de kern, in feite de kern van het leven waar jij het nu over hebt. Kijk, het aller aller moeilijkste voor de mens. Misschien is het noem het maar massa bewustzijn. We willen allemaal ergens bij horen. Maar wat is nou de uitdaging van het leven? De uitdaging van het leven is toch om je eigen authenticiteit? En wat is dat dan, zo'n makkelijk woord? Authentiek, authentiek, uniek, uniek. Maar dat zit hem dus niet in wat je doet, maar wat je bent. En wat is dat Zijn? Nou, dat zijn, dat is eigenlijk, je zou kunnen zeggen, zowel het diepste punt. Ik zeg altijd de diepte van je inspanning bepaalt de hoogte van je verlichting. Zie even voor je die  veer die helemaal naar beneden gaat, helemaal diep. En als je die loslaat plop dan springt ie omhoog. Nou, die inspanning om naar je aller diepste kern te gaan, je aller aller diepste kern dat je echt zegt, nu is het zwart, nu ben ik alleen, dit is alleen. En wanneer verandert dat Alleen in Al Een zijn? Nou, dat is hetzelfde als wat ik zei over dat unieke individuele en het universele. Dat is trouwens ook echt typisch een soefi gedachte. Dat is een nano nanometer van  een haar. Dus het is helemaal niet te meten. Wanneer gebeurt dat? Dat je je diepste eenzaamheid ineens omzet in een Al Verbondenheid, in een Al Een zijn? Nou, dat is een heel belangrijk punt. De een noemt het genade, de ander noemt het een geschenk vanuit het universum. Omdat je zoals ik al zei, altijd al verbonden bent. Want je bent natuurlijk nooit alleen, maar je ervaart dat je even al je identificaties, al je relaties, al je noem het op wat je dacht dat je was of wat je zou moeten zijn, et cetera, et cetera. Dat is plotseling tot een zero, tot een nulpunt, een nul. Dus een nul is ook Oneness.  Dat is ook zo mooi weer, die nul, daar zit alles in, Dat is die Oneness en de vorm daarvan is een cirkel, is nul. Nou, hoe is dan dat noem het maar transitie moment. Dat is heel moeilijk. Bij de één zal dat langer duren. Dat heet ook rite passage. De reis van nou ja, de donkere nacht hè, de donkere zon.  Je ziet alles zwart. Maar uit dat zwart komt die witte bloem of het diamanten bewustzijn, hoe je het ook noemen wilt, er is een ommekeer. En ik ben door ervaring, maar ook door kennis, ik noem het ook  Camino solo sol, de eenzame weg. Je kunt alleen maar door in jezelf jezelf te realiseren als zijnde oké, nu ben ik in mijn diepste eenzaamheid Al Een nu ben ik werkelijk zo alleen dat al zou ik willen, me nog aan iemand vastklampen of aan iets, het kan niet, want ik zit op dat punt dat je dat in blijdschap zou ik bijna zeggen, erkend. Dat noem ik het goddelijke gen Ik Ben toen ik dat ervaarde dat is in Hemelpoorten de N5. Ik ervaarde ik zit op mijn dieptepunt en tegelijkertijd is het mijn vrijheid. Dat is de hele idee van de kruisiging en de opstanding, om het maar weer even toch in die religieuze symboliek te gooien. Want je hebt wel ontdekt dat ik dus alles wat ik natuurlijk heb ervaren in algemene religieuze beelden, dat ik dat helemaal heb opengebroken. De Graal, de Heilige Geest, het zijn universele begrippen en het meest universele begrip is dat na de kruisiging je eenzaamheid, de drie dagen in het graf of hoe je het ook noemen wilt altijd de opstanding komt. Dat kan niet anders. En als je daarin blijft steken, dan ben je op dat moment er nog niet aan toe. En dat kan. Ook daar hoef je geen oordeel over te hebben. Maar in principe is het net als noem het maar de nacht. En uiteindelijk komt altijd die dag. Zo is het ook met ons. Aanvaard je diepste eenzaamheid, zodat je nooit meer jezelf op een ander of op iets kan en zal projecteren. Je hebt de leegte ervaren. De Zen hè? Als we even vanuit het boeddhisme. De Zen heb je ervaren en dan kun je alleen nog maar Zijn.

Ida: Ik vind het een prachtig beeld wat je schetst en ook die woordspeling van alleen en Al Een. Dat is ook even iets wat je heel goed kunt onthouden. Je hebt ook nog een gedicht. Dat is waarschijnlijk een hele mooie afsluiting van deze sessie, omdat dat ook gaat over dat loslaten. Zou je dat willen voorlezen?

Madama: Zeker, Want dat was precies toen ik dat schreef dat zie je ook in dat gedicht  daar zit het waanzinnige vermogen in, dat je aan de ene kant alles loslaat en aan de andere kant dat is toch wel prachtig eigenlijk. En ook een bewijs dat het non-dualiteit is, dus dat er altijd alleen maar eenheid is, maar dat wij altijd die scheiding ervaren. Nou en je weet, alle religies en alle culturen zijn altijd bezig, dat is ook echt de nieuwe tijd, een nieuwe aarde. Hef op je scheiding en word één. In de eerste plaats met jezelf, maar vooral met de Ene die in alles is. De ene Is. 

Alle verwachtingen losgelaten

alle verwachtingen losgelaten

gezwind in de wind

het vuur slaat nu aan

tot as vergaan

geen illusies

ontlucht en opgelucht

alleen nog waarachtigheid

zijn waar IK BEN IS.

Schilderij: Consecration, acryl op doek, 90 x 100 cm, 1989 Madama Art