Blog

 Afl. 46 De lege sarcofaag als wedergeboorte

Klik HIER voor Youtubefilmpje

Ida: Madama. Vandaag hebben we een thema dat zich op vele manieren laat vertakken zullen we maar zeggen. Maar het kwam eigenlijk bij mij op als een doek, dat eigenlijk ook een kantelpunt is geweest in jouw werk. En het heet Translucent Door, lichtdoorlatende deur, vertaal ik nu maar even heel vrij. Maar het is een tweezijdig 'iets', want het is namelijk nog niet zoals later de scrolls tweezijdig beschilderd. En misschien kun je er iets meer over vertellen wat jou heeft bewogen om dat te maken en waarom het eigenlijk ook een kantelpunt is in jouw werk?

Madama: Ja, het is wel heel ingrijpend, maar er gaan zoveel verhalen aan vooraf, dus ik weet niet precies waar ik moet beginnen.

Het is namelijk duidelijk na mijn reis naar Egypte, waar ik dus de sarcofagen heb gezien die beschilderd waren, zoals ik al eerder misschien heb verteld.  De dode ligt dus in een prachtige kist. En wat ziet hij? Een schilderij! En dat sprak mij natuurlijk vreselijk aan en vandaar dat ik ook een gedicht heb gemaakt over de opstanding en de doop, en de sarcofaag ook veel heb gebruikt, zelfs als klankkast. Dus ik zeg net het is heel complex en we gaan het allemaal belichten, een voor een. Maar Translucent Door is dus geïnspireerd op mijn eerste idee om twee kanten van één leven, dood en leven dus, te laten zien. En het transformatieproces. Dus vandaar ook wat ik zei de doop is de opstanding. Wat bedoel ik daarmee? Daar zal ik straks ook een gedicht over lezen. Maar wat mij zo bezighield, want ik zeg doop in plaats van dood. Het is maar één letter verschil. De P of de D is ook nog trouwens prachtig. De P is dus naar beneden, de d naar boven. Waar het om gaat is dat je dus in je leven momenten tegenkomt waarop je letterlijk aan de ene kant tegen iets aanloopt en aan de andere kant weet dat er, laat maar zeggen toch twee kanten van iets zijn. Net zo goed als de nacht donker is. Maar iedereen weet in principe komt die zon weer, of je hem nou ziet of niet. Het is in ieder geval ochtend op een gegeven ogenblik. Nou, dat was dus na mijn breuk van Villa Baranka, de eerste transculturele galerie in Nederland en ook de enige toen. We praten over de tachtiger jaren. Dat was op een hele, ik zal maar zeggen, dramatische manier geëindigd. Niet alleen maar mijn galerie waar ik al mijn energie in had gezet en waar ik totaal uitgeput uitkwam. Maar ook mijn relatie met de vrouw, de Antilliaanse vrouw, waar ik op dat moment de galerie mee dreef. Het heeft ons letterlijk en figuurlijk alles gekost. En de relatie dus ook. Dus op een gegeven moment had ik in die tijd hele mooie schilderijtjes gemaakt van haar en van situaties en mensen eromheen. Allemaal Antilliaanse mensen, ook toen. Heel mooi en het is ook geëxposeerd in de VARA studio. En ja, dat was voor mij ook mijn Antilliaanse periode. Maar toen stond ik dus met lege handen. Ik was mijn relatie kwijt en mijn galerie. Al die 200 mensen die langskwamen, waren tot nul gereduceerd. Ik woonde in Holendrecht, een heel ander stuk van Amsterdam in die tijd zeker. Moest je echt met de metro en zo. En ja, dat waren waanzinnig veel veranderingen en die uiten zich natuurlijk dan ook in je werk. Dus op een gegeven ogenblik was ik heel erg bezig om de verwerking van in feite het einde, de dood van iets. En hoe breng je dat tot een nieuw begin bedoel ik. En daaruit is het eigenlijk ontstaan, die eerste Translucent Door.

Ida: Ja, want dat betekent eigenlijk dat je ook nog heel vaag kunt zien dat jij over heel figuratief werk hebt heen geschilderd. In die Translucent Door.

Madama: Ja, want een deur een translucent door dus het moest een deur zijn. En net als die sarcofaag, daar ligt die dode in. Maar die dode, zeker in die cultuur die weet: ik ga weer opstaan hè? Dus dat idee van Translucent wil zeggen het is lichtdoorlatend. Het is niet een echte deur. Zoals ook in alle initiaties, wordt altijd gezegd, als jij als ingewijde op een gegeven moment die deur kan openen die gesloten lijkt, maar toch kunt openen, dan ben je als het ware bevrijd. Dan ben je verlicht. En dat is natuurlijk heel symbolisch voor het feit dat wij altijd tegen de materie aankijken als dichte materie, als feiten, Terwijl als wij daar dus als bewustzijn doorheen gaan, dan blijkt het zich te openen of in ieder geval tot inzicht te brengen. Dus dat is ook weer die mystieke relatie tussen dood, doop en opstanding. Dus er is een hele prachtige transformatie die plaatsvindt. Nou, hoe heb ik dat nou verbeeld in mijn beeldende kunst. Namelijk door die doeken en in dit geval vier, maar ik heb het ook nog met twee anderen gedaan en die heb ik transsubstantiatie genoemd. Nou, het woord zegt het ook al transsubstantiatie, oftewel de verandering van de substantie in iets dat verder reikt. En het wordt in de eucharistie gebruikt. De transsubstantiatie van brood en wijn. Maar het staat los van christendom of wat dan ook, want het wordt ook in alle rituelen gebruikt, in feite in India, in de puja's en overal waar iets uiteindelijk een meerwaarde krijgt door de wijding die jij eraan geeft en de geest die indaalt, waardoor het een levende substantie wordt die voor jou werkt. Nou, dat heb ik gedaan met mijn werk, door die kleurige Caraïbische fantastische  schilderijtjes en je als je goed kijkt op YouTube, of op de website van mij, dan zie je al die schilderijtjes er nog doorheen. Maar ik heb het helemaal donkerblauw gemaakt. Dus donkerblauw met een zilveren patina erop. Dus het is prachtig om te zien, maar de realistische werking is eigenlijk getranssubstantieerd in een ervaring die nu tot de diepste diepte leidt. Want het was waarschijnlijk, dat snapt iedereen natuurlijk, niet niks als je een prachtige galerie en een relatie van zeker acht jaar toen en intensiteit en het transculturele en het vernieuwende veertig jaar geleden dus ineens kwijt bent, door allerlei omstandigheden. Maar vooral dat de tijd toen nog niet rijp was. Ik was gewoon letterlijk mijn tijd vooruit. Maar ja, het heeft je wel je leven gekost. En tegelijk wist je, dat dat je pad was. Dus je wilde het niet kwijt, maar je hebt het als het ware, ja klinkt heel gek verdonkeremaand, maar zo bedoel ik het niet. Ik heb het versluierd tot iets universeels, want ik denk dat iedereen dat gevoel kent van dat verdriet dat je moet omzetten in iets. Dus die vier doeken zijn een soort prachtige donkerblauw en die heb ik boven elkaar gedaan en het werd twee meter en toen heb ik er een hele grote lijst omheen gedaan. En aan de achterkant van die lijst, waardoor je natuurlijk ook de achterkant van die schilderijtjes niet meer zag, heb ik een huid, een soort nieuwe huid geplant van goud en het was echt van prachtig linnen en dat heb ik helemaal bewerkt met goud en allerlei dingetjes om eigenlijk weer die transsubstantiatie op gang te krijgen. En dat heeft heel erg leuk gewerkt, ook in performances.

Ida: Ja, want in feite is het zo dat die kleurstelling, je zegt blauw, maar het is eigenlijk bijna alsof je in water kijkt. Water, dat bijvoorbeeld een vijver die op zich schoon is, maar waar je toch dan die verschillende lagen in verschillende dieptes ziet. En de weerspiegeling bijna van de hemel in die kleur. Dat is een hele bijzondere, letterlijk transparante kleur, die dus ook aangeeft die diepte ervan. En dat is ook wat wij gebruikt hebben. Die Translucent Door heeft gehangen in onze galerie in Amersfoort. En ook met workshops en healings gingen mensen aan de ene kant ervoor staan, voor die blauwe kant en voelden daar iets bij. En dan die andere kant, wat jij noemt die huid.

Madama: Ja, nou kijk, voelden daar iets bij. Dat was ook de opdracht. En we deden daar dus ook soms dus visualisaties. Daar kan ik ook eventueel nog één van lezen. We moeten even kijken welke volgorde we nu gaan doen. Men ging ook heel diep. En dat ging dan vooraf aan dat ik die sarcofaag ook vaak  gebruikte als klank, als klankkast. Net als een klankschaal.

Ida: Ja, want die sarcofaag, dat zul je ook zien. Dat is zo'n prachtig tinnen bad, zullen we maar zeggen dat natuurlijk weer getransformeerd werd tot sarcofaag, tot vijver, et cetera, et cetera.

Madama: Ja dus de sarcofaag. Ook weer die dubbelheid van sarcofaag of doopvont. Dus als het gevuld is met water is het dus inderdaad een bad. Of een doopvont weer. De doop is de opstanding. En tegelijkertijd is het ook de dood van al het oude. Dus als je voor de blauwe kant stond en je ziet toch wel nog die figuurtjes allemaal. Maar jij maakt dan ook je eigen verhaal. Inderdaad, alsof je in die vijver kijkt en je voelt gewoon je verhaal. Als je echt wil kijken zie je ook wel beelden, maar je kan helemaal opgaan in de spiegelingen van je eigen verhaal en vooral het verhaal dat je wil loslaten. Want ieder mens heeft natuurlijk heel veel meegemaakt, maar op een gegeven moment is dat een verhaal geworden wat je herhaalt. En dat loslaten, dat is dus weer dat doopvont idee, dat je dingen loslaat waardoor je kunt vernieuwen. En in die vernieuwing, als je dat soms samen met klanken combineert.  Dan speelde ik op die ‘sarcofaag’ als een klankschaal. Maar dan deed ik dat met dezelfde stokken waarop je dus ook een klankschaal bespeelt terwijl die mensen erin zaten. Dus het was waanzinnig mooi ritueel, wedergeboorte ritueel. En dan na een bepaald iets kon je dan naar de andere kant en dat is de gouden kant. Maar misschien is het wel leuk als ik dan nu bijvoorbeeld dat gedicht lees.

Ida: Ja, maar ik wil nog even aanvullen dat die gouden kant dan inderdaad ook bedoeld was om op te laden. Dus dat je aan de ene kant dat is natuurlijk heel vaak ook in een ritueel dat je loslaat, maar dat je ook weer moet opladen. En dat goud is natuurlijk bij uitstek geschikt om weer helemaal op te laden, het licht toe te laten, je te laten doorstralen door het gouden licht.

Madama: Ja, dat zijn ook een soort hiërogliefen bijna als ik zo kijk naar m'n werk. Ik heb ook echt allemaal soorten tekens erin gemaakt en Ja, het is een echte huid. Dus ook als je dus ernaar kijkt dan is het niet glad goud of zo. Maar het is ook gepurgeerd, helemaal door alles heen gegaan. En inderdaad, goed dat je dat zegt over dat opladen. Kijk, ik weet van heel veel mensen die ook in therapie zijn geweest en ook verslaafd zijn geweest, want ik had toen ook al een klein therapeutisch stukje werk en dan merkte ik altijd dat ze dus wel leerden in bepaalde therapieën om leeg te worden of los te laten, maar dat ze dus nooit leerden waarmee je het dan opnieuw moet vullen. En daardoor kun je ook heel snel, dat zie je ook in relaties vaak, vervallen in precies hetzelfde. Want het is een leegte hè. Dus letterlijk een zwart gat zal ik maar zeggen. Maar waarmee is het gevuld? Nou, en daarom eindigt ook mijn laatste gedicht in Hemelpoorten Orakel met 'het gat is gedicht met licht'.

Want als je niet de leegte die je hebt door het loslaten en dat is geweldig, dat voel je ook, kilo's vallen van je af, je houding verandert. Maar eigenlijk moet je dan als het ware dan toelaten wat zuivert mij? En het enige wat zuiver is, is het zuivere leven, oftewel het zuivere licht. Dus daarom was het essentieel en ook in mijn eigen proces op dat moment om de ervaring, het toelaten van oké, de dood, maar ook de doop, Dus het loslaten en het vernieuwen, maar het vernieuwen vooral door je te vullen met licht. Dus nu ga ik dan dat gedicht voorlezen. 

De opstanding is de doop. 

Nu wil ik het verdriet laten smelten 
als zuivere aarde in de sneeuw. 
Nu laat ik het verdriet van de vrouw los
nu verander ik haar in het zuivere verlangen, 
het innerlijk genot, het innig samenzijn in God, 
de verbinding met jezelf, je wezenlijke lichtgezicht. 
Gevleugeld daalt zij neer 
en reinigt mijn lichaam, 
geheeld en al ga ik op in de juwelen stroom
van vernieuwd inzicht. 

Ik ben het Zijn zelf. Ben het Zijn zelf, 
het Zijn zelf, Zijn zelf, Zelf,  elf. 
Pfffffffffff pfffffffffff pffffffffff pfffffffffff pfffffffffff.

Madama

Ida: Ja Madama is een heel mooi en ook heel diep gedicht dat echt vraagt om vaker beluisterd te worden. En je zegt ook in dat gedicht de juwelen stroom, maar het is ook een gedicht dat op een andere manier in ons boek Hemelpoorten staat. De R2 Anastasis dus. Daar gaat het meer over: Doe je masker af en dan komt er ook een vergelijkbare oproep, bij wijze van spreken. Maar misschien kun je daar nog even iets meer op ingaan. Wat bedoel jij met juwelen stroom?

Madama: Ja, nou, ik wil even eerst ingaan op de opstanding is de doop. Ikzelf heb dat dus een keer gehoord. Maar waarom ik het bijvoorbeeld niet in Hemelpoorten heb gebruikt is omdat ik het zelf nog bijna te moeilijk vond. Dus je begrijpt dat je iets loslaat. Maar echt voelen dat de opstanding is de doop want het is in feite natuurlijk tegenstrijdig, want het is altijd wat je dan geleerd hebt van: de Christus gaat dood. Niet Christus zelf natuurlijk, maar Yeshua zal ik maar zeggen. En dan drie dagen in het graf en dan komt de opstanding. Maar bij mij was het zoiets van ja, maar dat is natuurlijk één stuk, maar het andere stuk is, wanneer begint dat punt? En dan kwam ik op een gegeven moment dus bij de doop, het moment dat als het ware, wat dan ook weer in het christelijk verhaal staat, dat je dan in de rivier, de rivier staat natuurlijk voor het leven. En dan komt inderdaad die juwelen stroom, daar kom ik zo op terug dat levenselixer, die Heilige Geest dan in een bepaalde term, die komt als een duif neerdalend en dan is ook de Christus, is Yeshua pas veranderd in Yeshua, de Christus drager, de lichtdrager. Nou, dus de doop is de voorwaarde tot de opstanding, Want als er geen doop heeft plaatsgevonden, kan er ook geen opstanding plaatsvinden. Die opstanding kan je hoogstens zeggen dat die dan volledig gerealiseerd is in je totale lichaam. Oftewel de totale verlichting die aan de ene kant dus in één seconde gebeurt Dat heet dus de Vajra, de immediate verlichting moment, de satori in Japans, maar in feite in ons leven gebeurt dat natuurlijk ook. Iedere keer hebben we van die momenten. Vandaar ook vernieuwd inzicht dat we voelen nou word ik gedoopt, dan krijg ik net even een nieuw inzicht en daardoor kun je opstaan in een ander perspectief, dus dan kun je de andere kant van de Translucent Door, het gouden licht toelaten en ook belichamen. Nou, het feit dat ik daar ook zelf dus zo lang over heb gedaan. Ik heb het wel geschreven, maar nu komt het weer terug. En waarom nu per se? Vanwege vind ik dat de tijd gaat nu zo, dat wij gaan allemaal, de hele mensheid, gaat door de ascentie hè. Dus door die opstanding naar een hogere frequentie. En daar gaat altijd aan vooraf een enorme chaos. En nou ja, noem het op angst en benauwenis. Nou, we kennen ze allemaal. En het verbinden met de juwelen stroom, dat is eigenlijk een boeddhistische term voor de Guru Rinpoche is ook het juwelen lichaam. En wat wil dat zeggen? Een juweel is natuurlijk een schitterend iets dat niet de gewone aardse materie is, maar een lichtstraal. Dus dat zie je ook bij een diamant of bij heliodoor of wat voor steen dan ook, als je die goed slijpt dan komt al dat licht eruit en dat is het slijpen van je ik. Zodat er eigenlijk niets meer overblijft. Alleen de glans en de glans dat is weer dat translucente, het licht doorlatende materie. En dat is de juwelen stroom of in alchemistische termen het levenselixer. En dat is natuurlijk waanzinnig. Dan voel je dus nu ook, terwijl ik het zeg, voel je nu ook die doop. Je voelt dus dat de juwelen stroom, je verbindt met het alomtegenwoordige licht dat er nooit niet is. Nooit niet. Dus iedere nanoseconde is iedere partikel waar ik het vorige keer over gehad heb. Ieder partikel, iedere ruimte om je heen, om het dan maar even zo te zeggen, is gevuld met dat levenselixer. Alleen door onze niet afstemming, doordat we iedere keer worden verdicht. Dus dat die donkerblauwe kleur, al die ervaringen, die maken dat we gewoon soms niet meer weten wat voor of achter is, dat we benauwd worden, dat we angstig worden. En op een gegeven moment moet je dat weer schoonmaken. Water, maar ook dus met vuur van de geest. En dat is de verbinding met de juwelen stroom. En hoe meer je dus dat belichaamd, word je dus de Christus, de Boeddha et cetera. Maar de potentie zit al in ons, want iets wat niet in ons is, kan ook niet opstaan.

Ida: Ja Madama, Voor mij is het ook weer een inzicht dat je mij nu geeft door te zeggen De opstanding is de doop, dat je eerst als het ware die doop ziet als een inzicht wat je krijgt, dat je ondergaat en dat je dan pas weer die opstanding naar een nieuw perspectief kunt hebben. En dat is eigenlijk natuurlijk een cyclus. Dat zie ik in mijn eigen leven ook, die zich continu herhaalt. Want continu zit je weer even in:ho ho ho, hoe moet het allemaal? En dan moet je toch weer zorgen dat je die helderheid krijgt. En van daaruit kun je weer de volgende stap zetten.

Madama: Ja, nou ja, dat vind ik zelf iets heel actueels voor mezelf. Ook omdat ik zit met al die 20.000 miljoen werken en gedichten en weet ik veel en sjouw ik dan mee af en toe van jemig hoe moet ik dat nou doorgeven aan de mensheid. Één schilderij verkopen is al een kunst, laat staan 20.000. En dan sjouw je daarmee. En op een gegeven ogenblik heb ik van de week ook gevoeld van ik laat het los. Ik wil de eenvoud zijn, Ik wil in eenheid, ik ben het Zijn zelf, zoals ik net zei. Dus als ik het Zijn zelf ben, dan aanvaard dat en zelfaanvaarding is denk ik de sleutel tot alles, zelfaanvaarding en zelfacceptatie van de volheid die je bent en dat je op een gegeven moment zegt Nou, ik wil in harmonie zijn met mezelf, ik wil in éénheid zijn. Ik wil in eenvoud zijn met de Ene, want alles is één, dus ik ben al in die wereld, dus ik hoef niet na te denken hoe al die 20.000 werken dan ook in die wereld komen, want ik heb ze in de wereld gebracht en ik ben in de wereld. Dus de wereld en ik zijn één, God en ik zijn één en God en de wereld zijn één. Dus met andere woorden er is geen separation, er is geen scheiding. En dat is ook de opstanding is de doop. Want op het moment dat je dus voelt dat je er bent, dat dát je geboorterecht is, dat is de doop, je geboorterecht. Dat je bent begiftigd met het leven en dat het leven jou die kracht en mogelijkheden en talenten heeft gegeven die jij kan uitdrukken. En dan hoef je niet opeens de Super Gallery whatever in mijn geval te zijn. Ik ben gewoon de schepper en ik ben iemand die pur sang kunstenaar is, dus ik doe niet anders. En hoe dat dan verder zijn beslag krijgt, ik weet het echt niet. Maar ik weet wel dat ik mijn plaats in de wereld inneem. En dat is de eenvoud en in harmonie zijn met jezelf. Ik ben het Zijn zelf.