Blog

Afl. 47 De Lege Sarcofaag als wedergeboorte, deel 2

Klik HIER voor YouTube filmpje

Ida: Madama. Vorige keer heb je uitgebreid verteld naar aanleiding van het gedicht Opstanding is de doop en toen heb je ook het beeld gebruikt van een sarcofaag. En dat is eigenlijk bij mij ergens blijven hangen. Want ik vroeg mij af ja, dat beeld van die sarcofaag. Wat betekent dat nou eigenlijk? En hoe kom je daar nou bij? En speelt het ook een rol in je werk?

Madama: Ja, het is natuurlijk de sarcofaag, ik heb al gezegd het is eigenlijk een doopvont.

Want als je dus ook, dat vind ik zo apart ook, omdat als je dus vroeger ik weet in Portugal heb ik er veel gezien en zo ook wel in Spanje en ook waarschijnlijk in Nederland zijn ook de graven in Nederland hebben de vorm van een mens hè. Dus een noem het maar een rechthoek. En daarboven zit dan de uitsparing van het hoofd. En dat is ook altijd een heel klassiek beeld, tegelijkertijd omdat de mens daarin ligt, in het begrip van sarcofagus is dat natuurlijk heel apart is eigenlijk vleesetend sarco  en fagus. Het is een vleesetende lapis hoort er dan bij, een vleesetende steen. Misschien was het vroeger echt, dat men iets gebruikte waardoor het vlees verteerde zal ik maar zeggen. Maar het is eigenlijk gewoon min of meer geworden tot een doodskist. 

Wat is een sarcofaag in feite? Daar ligt dan in Egypte, leg je daar de mummie in en de mummie heeft dus al die vorm van helemaal samengebonden, noem het maar die die geen armen, geen benen, dus helemaal samengebonden. Of ja, wie was het eerste? Dat weet ik niet, ook in nogmaals de Europese culturen zie je dat veel. Dus alleen maar dat hoofd. Maar voor mij heeft het altijd iets van omdat ik ook letterlijk een badkuip heb gebruikt zowel voor te baden. Letterlijk. Buiten baad ik erin, maar ook omdat het een doopvont is.

En in een doop word je dus als het ware begiftigd met nieuw leven. Dus bij een sarcofaag ga je dus als het ware verlaat je dit leven, maar krijg je toch nieuw leven. Dus vandaar die schilderingen in Egypte. Wat voor mij dus zo belangrijk was om te zien dat ze daar een beeld hebben van continuïteit. Daar is dus een ziel die dus wordt beschermd door middel van de beelden om als het ware in een hogere frequentie zijn ziel te laten voortgaan. En ook al die spreuken en nou ja, dan kun je wel eindeloos over hebben over de Egyptische cultuur, maar die spreuken waren ook altijd gericht op een duidelijkheid van de richting van verlichting. Dus heb ik het gebruikt in mijn werk? Ja, ik vind het bewustzijn dat je dus eigenlijk, en dan ga ik iets héél bouts zeggen je eigen lichaam,  dus vandaar dat ik ook steeds op die lichaamsvorm terugkom, je eigen lichaam is eigenlijk je sarcofaag. En ik heb ook het beeld gebruikt van een boot, hè, De boot, de body en er-varen. Vaak ook in Spanje en Portugal, dan zie je die prachtige boten liggen met zo'n kleed erover. Dan denk ik altijd aan een mummie. Maar die boot dat is je lichaam. Boot en body. Want daardoor kun je er-varen. En dat is ook een schilderij dat ik heb gemaakt gaan we het later over hebben. Door Rood er-varen heb ik met een rood zeil gemaakt. En dat rood staat ook weer voor de zon. In Egypte mochten alleen de koningen met een rood zeil varen, want dat staat voor de opkomende zon en de zon is de koning. Dus eigenlijk is het continu niet eens mijn werk, het is mijn bewustzijn. Want wat wil ik nou eigenlijk zeggen op dit moment? Dat ik juist doordat je soms zo weer in je lichaam zit met al je beperkingen, dus niet als boot lekker varen in de oneindigheid enz, maar dat je echt weer even helemaal stuck zit in nou ja, je beperkte denken zeg ik dan maar even, in je hoofd, dan verlies je eigenlijk het idee dat je body een boot is, dus een plek waarin je kunt vernieuwen. Dus die sarcofaag van dat vleesetende is tegelijkertijd het vernietigen van, noem het maar de beperktheid van het 3D gebonden zijn en ga je op naar de ziel, naar je geest, naar je kosmische kracht, naar je innerlijk zijn. En dat is eigenlijk de leidraad in mijn hele leven. Ik heb ook geschreven dat gedicht zal ik even voorlezen. Toen ik op een gegeven moment weer in dat punt kwam van letterlijk geen ruimte, geen adem enzovoort dat als een soort klittenband alles om je heen gaat. En op een gegeven moment voelde ik van de poort gaat open, de poort is open naar een nieuw oord en ik ben de Creator en ik ben waar ik ben in waarheid gewaar-zijn. In de verlichting, uit de verdichting, door in harmonie te Zijn. Weer met die eenvoud met wie ik ben, een licht op aarde laten schijnen. Door één te zijn met mijn Zijn. Nou, dat heb ik ook al een beetje vorige keer benadrukt dat Ik Ben het Zijn zelf. Want wat voor mij zo belangrijk is en daarom vind ik het beeld van de sarcofaag dus van die lege ruimte die de vorm van een lichaam heeft, die lege ruimte die tegelijkertijd de plaats van wedergeboorte is. Dat je dan zegt oké, laat je niet kisten. Wat bedoel ik daarmee? Wat ben jij op aarde aan het doen? Dat als je niet je lichaam bent, maar als het ware dat vlees wordt opgevreten? Daarom vind ik het ook zo'n mooi woord sarcofaag dat wordt opgevreten. En wat is dan wat blijft? En dat is toch het bewustzijn van verlichting? En wat is verlichting? Verlichting is de trilling dat jij 100% licht bent en licht niet als een lampje of zelfs niet als de zon. Het is eigenlijk onzichtbaar licht. Het heeft ook geen gewicht, het is vederlicht. En dat is iets, zo vind ik, daar kan je je hele leven bij wijze van spreken mee bezig zijn. Dan vind ik het woord soefi ook zo mooi. Dat is die ademtocht. Dat is niet in woorden te vatten. Tegelijk is het de enige werkelijkheid. Dat is waar ik de laatste dagen eigenlijk heel erg doorheen ben gegaan van: de enige werkelijkheid is de innerlijke werkelijkheid. Dus vandaar dat het thema van mijn leven is, hoe sta ik op uit de sarcofaag? Hoe word ik wedergeboren? In de doopvont, oftewel hè, de kracht van het leven door de aanraking met die geest van verlichting, die dus niet iets is, hè? Het is niks en het is alles. Maar jij bent de creator, dus jij kan van dat niets iets maken, wetende dat ook dat weer uiteindelijk een configuratie is van jouw eigen zijn en ook niet dat stigma heeft van dit is het. Nee, het is maar een uiting, een expressie, maar weliswaar een authentieke expressie die jou weer, jouw ziel, jouw Zijn laat vliegen en daardoor andere mensen kunt bevruchten. En dat is het schilderij The Tree of Life.

Ida: Nou, precies, daar wilde ik eigenlijk net naartoe gaan. Ja, omdat dat ook eigenlijk een redelijk recent werk is. Tree of Life.

Madama: Nou, ook alweer een aantal jaren hoor.

Ida: Ja, nou ja, het is maar net hoe je het bekijkt. Maar interessant is dat je daar dus ook aan de achterkant een sarcofaag hebt, maar tevens een soort geboorte.

Madama: ja, een klein embryo, een collage is dat.

Ida: Ja ja. En die tree of life die staat dan waarschijnlijk ook voor die levenslust.

Madama: Precies die aanraking. Ja, want ik weet nog goed dat ik door de bossen liep. Ik weet inderdaad niet waar, maar het was inderdaad wel in Maria Hoop. En dat ik zo die ademtocht wat ik net zeg, het niets, iets. Ja, je kan het helemaal niet pakken, maar je rook de geur van de bomen en het was ja dat heb je wel eens zo'n moment alsof het tot mij sprak. En ik voelde de tree of life. Ik voelde het levenselixer, de levenskracht van de natuur. Zonder onze mind. Zonder van oh ja, dit is een boom en zo groot en zo groot en dat is de naam. Maar echt, dat fluïdum, ja, dat is het woord en dat is de adem, het fluïdum. En toen zag ik dus inderdaad die omkering van, dat ik dacht ja maar zo is dus wedergeboorte dat je dat eigenlijk ieder moment kan voelen, maar dat je momenten in je leven hebt dat je voelt Ja, nu ben ik aangeraakt door de adem.

Ida: Ja, precies. En dat is eigenlijk ook de Tree of life. Dat is één van de heel vele doeken die tweezijdig beschilderd zijn. En dan nog ook weer even terugkomend op die deur waar we het vorige keer over hadden translucent door. Toen zei ik van ja, dat is eigenlijk echt wel een kantelpunt in je werk geweest. Niet alleen in de zin van bewustzijn, in de zin van je sloot een periode af en je verwerkte dat. En we hebben ook gehad over het belang van opladen, maar het was ook een kantelpunt omdat je daarna eigenlijk heel veel doeken hebt gemaakt die ongespannen zijn en aan twee zijden beschilderd. En eigenlijk in die periode ook een groot aantal doeken die je in Spanje hebt gemaakt met thema's van het landschap daar. En dat was een heel bijzondere periode. En waarom ben jij dat toen gaan doen? En vooral ook in Spanje?

Madama: Nou, in ieder geval, toen ik dus die vier doeken op elkaar had gelijmd of gespijkerd weet ik niet meer. En aan de achterkant dus die prachtige huid hè, die huid van dat vernieuwing en dan die zware lijst eromheen.

En toen dacht ik ja, nou heb ik het wel tweezijdig, maar het is super looiig, Dat is echt niet te tillen. En toen kreeg ik ineens het idee van ja nou, ik kan natuurlijk gewoon een lap linnen nemen of katoen wat je wil en het dan aan twee kanten beschilderen en ook vaak wel met hetzelfde idee van opladen of heel bijvoorbeeld druk en de andere kant weer heel rustig, dus dat zie je ook heel veel in die doeken. En ik zei al net bij The tree of Life dus die natuur in Spanje. Toen we dus naar Spanje gingen, toen had ik die doeken al voorbereid en eigenlijk nog niet gemaakt op die manier. Enkele wel eigenlijk, maar niet zoals echt dat hele vrije met de natuur erbij. En toen ja, ik weet niet wat er gebeurde. Nou ja, letterlijk gebeurde er dat mijn arm uit de kom ging. 

Ida: Ja, dat was redelijk dramatisch omdat er niemand was die die arm weer in de kom kon krijgen. Dus uiteindelijk na een hele rit per ambulance lukte dat gelukkig en heb je dat was dus ook wel heel apart, die doeken geschilderd met één arm, want die ander arm zat in een mitella. En we zijn toen ook naar plekken gegaan. Verlaten boerderijen in Tarragona die midden in de natuur zaten en dan huppakee dan gingen we daar dat doek uitspreiden en dan.

Madama: Ja daar heb je ook een mooie foto van.

Ida: Ja dat heb ik inderdaad foto's van en dan ging jij schilderen.

Madama: Ja. Dus dat kantelpunt is dus eigenlijk geweest dat ik dacht van nou de materie hè. Dus die zware lijst. Maar wel het concept van twee kanten was toen geboren en ook binnen- en buitenwereld. En loslaten en opladen en hoe belangrijk dat is, die twee kanten van hetzelfde, maar ook dus het loslaten wat ik net zeg van oude concepten. Dus het was ook een uitdaging weer van wat ga ik allemaal zien. Aan de ene kant natuurlijk prachtig de natuur, maar ik zag ook steeds meer de energetische werking van de natuur. En dan zeg ik zien ja. Zag ik het echt? Ja, eigenlijk wel. Dus het zijn ook op een bepaalde manier wat abstractere doeken. Maar belangrijk en dat is dan toch Spanje. Vandaar dat ik ook graag naar Spanje wil verhuizen. Als dat allemaal zo mag zijn. Want daar is voor mij die natuur zo naar binnen gekomen. En inderdaad, met die ene arm en onder de pijnstillers ook nog, heb ik in het prachtige huis in Pals heb ik dat dus gemaakt, onder andere. Maar inderdaad, daarnaast zijn we ook in de natuur gegaan en het jaar daarop zijn we ook weer ergens anders gegaan. Dus het was eigenlijk ja geweldig hoe ik daar die rode rotsen verwerkte in Rupestra

Ida: Ja Rupestra cosmica. Maar ook gebruikte je soms de pigmenten, vandaar dat je gewoon de oker van de stenen gebruikt of de ja super blauwe pigmenten. Maar ook dat rode pigment.

Madama: Ja, de rode oker. Ik heb ook letterlijk van de bergen inderdaad soms afgeschraapt. En ja, het was gewoon één grote fantastische doorbraak waar ik dan later gewoon in Nederland heerlijk mee door ben gegaan. Maar het is dat tweezijdige, want dat is eigenlijk het woord dat je zegt dus Kantelpunt vind ik interessant op twee manieren één. Als vorm, dus die vrijheid om een ongespannen doek te doen en dan boven met die zoom, waardoor je het kunt ophangen. Tenminste, zo heb ik het opgevat. En aan de andere kant wat ik het allerbelangrijkste vind en wat dus nooit meer gestopt is en waar je ook mee begon, van die sarcofaag en die doopvont. Kijk, ik denk dat mijn leven ook, omdat ik dus inderdaad op twaalf jarige leeftijd dat auto-ongeluk heb gehad waar ik al vaker over gehad heb. Waardoor je dus al heel jong de andere kant letterlijk ziet. Dus ik weet mijn lichaam is een sarcofaag. Mijn lichaam is een prachtig instrument, maar vergankelijk, zoals iedereen weet. Maar ik heb ook de andere kant al gezien en toen zag ik ook van nou oké, mijn lichaam ligt daar op de grond, maar ik leef. Ja, als 12-jarige is dat werkelijk, dat vergeet je nooit meer. Dus dat je echt denkt ja maar wie, wat ben ik dan? Dus daarom zeg ik ook, Ik ben de Creator en ik ben waar ik ben in waarheid en gewaar zijn en dat gewaar zijn, dat is natuurlijk in het boeddhisme enorm gemunt hè, als zijnde ja, dat is waar het over gaat, het gewaar zijn van je handelingen en zonder die labels van goed of kwaad. Want als er iets is wat op het ogenblik door elkaar wordt gehusseld in de politiek en overal ter wereld, dat al die soort van absolute waarheden die maar overal heen worden gegooid en dat fundamentalisme enzovoort, enzovoort. Nou, je ziet wat een schade dat aanbrengt, maar ook waardoor je weer wordt getriggerd. Dat moet ik zelf ook niet doen hè? Dus ik moet leren om mijzelf gewaar te zijn zonder dat ik per sé mezelf veroordeel. Maar ik kijk er wel naar van: is dit dan de reflectie van mijn Zijn, oftewel mijn waarheid, oftewel zijn waar ik ben? Want dat vind ik eigenlijk de mooiste vertaling van waarheid Zijn waar Ik Ben.

Ida: Nou ja, dat vind ik zelf ook een hele ware uitspraak, maar ook een hele moeilijke uitspraak omdat wat er allemaal op je afkomt is zo ongelooflijk veel. Om dan toch die rust te nemen om te denken oké, ik ben waar ik ben. En dan Ik Ben ook in de zin van dat doorvoelen. En te blijven doorvoelen. En ja, dat is soms helemaal weg. Maar dan zijn er weer momenten. En nou ja, ik hoop zelf ook dat door deze podcast is het in elk geval voor mij heel vaak zo dat ik denk: ja weet je, hier gaat het allemaal over. En dat hoop ik ook dat dat overkomt. Want dat is zo belangrijk dat je dus bij jezelf blijft. Niet uit een soort van egoïsme, maar vanuit een betrokkenheid en een realiteit van: dat is uiteindelijk die innerlijke werkelijkheid waar jij het net over hebt, daar gaat het over.

Madama: Je kan nooit egoïstisch zijn als jij dus dat onderzoek hebt gedaan bij jezelf. En onderzoek bedoel ik niet analytisch onderzoek. Maar als jij weet dat als je bijvoorbeeld weer in je dieptepunt zit. En daarom wil ik het toch ook even hebben over mijn allernieuwste schilderij De Lichtdrager.

Kijk, dan zie je een soort spleet. Ik noem het de afgrond en je ziet een soort grijsheid, grijze dingen en dan ineens een soort Giacometti achtig figuur en weer dus die eenvoud van die vorm hè.  Je ziet geen handen, geen benen, je ziet alleen een soort ja, ik zeg altijd Giacometti, want die heeft dat ook zo mooi gedaan, dat silhouet hè? Dus het silhouet van goud en dan zie je daarbovenop een gouden bol dus dat ik ook weer uit die dieptes kwam. Je ziet ook die achtergrond, die is voor mijn doen dus heel sober hè? Soort grijsblauw achtig, maar wel weer goud stralend aan de uiteinden. Maar dan zie je dat silhouet van licht. En dat silhouet van licht, dat voel je. Die komt uit de diepte, die komt en dan zie je ook meteen in Egypte als je die beelden kent van bijvoorbeeld die graniet beelden van Horus hè, daar kunnen we andere keer over hebben en die zijn ook altijd in een diepe cave. En ineens is er bij een bepaalde lichtstraal komt dan dat beeld tevoorschijn van Horus of van welke godheid dan ook. Waarom? Kijk, het is nooit eenvoudig, denk ik, maar het is weer tegelijk zo eenvoudig, omdat het is grond die on-grond is. Het is ook weer dat mystieke begrip van Bohme en heel veel mystici hebben erover gesproken. Het is een grond die een on-grond is en daarom is het ook zo dat je bent waar je bent, omdat alleen in die on-grond, in dat niet vastleggen waar je bent en tegelijkertijd is dat je grond.  Het klinkt allemaal een beetje raar en daarom is de natuur zo heerlijk. Als je dan lekker die bomen ziet en die aarde en het zand en dan kan je weer genieten van de zichtbaarheid van de grond. Maar uiteindelijk zijn dat natuurlijk ook atomen En allemaal energietjes als je er echt goed naar kijkt. Dus alles is energie en je moet eigenlijk, dat noem ik in harmonie zijn met jezelf, dan voel je energie en als je die energie voelt en je intentie gekoppeld is aan Ik ben Licht en ik wil dat licht in verbondenheid delen, en daarom zei ik net: Het kan dus niet ego zijn als je echt voelt, ik ben dat licht in verbondenheid, want iedereen weet dat licht nooit van iemand is.

Ida: Ja, ik wil toch nog even terugkomen op die doeken die je in Spanje hebt gemaakt. Want wat mij zo enorm opvalt is het landschap dat daar een rol in speelt.

De Ducados noem je dat, maar dat zijn heel vaak dus die hooibalen die dan zo rond opgerold zijn, de bergen, de zee. Maar Spanje is eigenlijk veel meer dan dat hè. Voor ons en voor mij ook. Het is een levensgevoel, zou je kunnen zeggen. Het is de cultuur. Maar het is ook, ja, een manier van leven die eigenlijk warmte uitstraalt. Con Alma, met ziel. Het gaat niet om het klimaat, het gaat niet om de zon. Ja, leuk meegenomen, maar het is veel meer een manier van leven die die heel erg aansluit bij hoe wij graag in het leven staan.

Madama: Ja ik, ik vind inderdaad dat mis je wel hier soms tenminste ik.  Dat is ook gewoon persoonlijk. Maar nou ja, de flamenco muziek en het uiten van de mensen. Maar ik had het over verbondenheid. Daar praat je met iedereen en het is gewoon zo iets vanzelfsprekend eigenlijk tenminste zoals wij het ervaren. Want ik bedoel, er zijn natuurlijk duizenden meningen hierover, maar ik voel mij heel erg thuis op het moment dat ik dat fluïdum waar we het net over hadden voel. Dat uit zich ook in mijn werk. Ik heb heel veel in Spanje geschreven. Hemelpoorten geschreven. In Cadiz heb ik een atelier gehad. Daar heb ik bij de TAO van het IK BEN de schilderijen gemaakt en ook gedeeltelijk geschreven. Maar ook in Menorca en elders. Maar in ieder geval een heel bezield klimaat en bezielde mensen. Ja, dat wens je toch iedereen toe?

Ida Nou, dat is eigenlijk precies wat je nu zegt, want ik realiseer me dat al onze verblijven in Spanje eigenlijk altijd in het teken hebben gestaan van werk. Werk in de zin van nieuwe boeken maken. Al onze boeken zijn eigenlijk geschreven en geschilderd in Spanje. Het is altijd werkgerelateerd of gerelateerd aan dingen opzoeken, maar nooit gewoon van veertien dagen aan het strand liggen of zoiets dergelijks.

Ida: Nou ja goed, iedereen moet zelf weten. Ik ben nu ook alweer jaren niet geweest natuurlijk dus. En ik weet ondertussen duizenden werken gemaakt, dus het is niet zo dat het gebakken is daaraan, maar het heeft voor mij in mijn spirituele en artistieke en culturele ontwikkeling definitely  zo'n indruk gemaakt dat ik eigenlijk, als ik dan hier lekker in de tuin werk, dat we dan altijd zeggen net Spanje, weet je wel. Dus met andere woorden. Het Spanje zit natuurlijk net als wat ik al net zei gewaar zijn. Het is natuurlijk je eigen gewaar zijn hè? Van hoe breng je jezelf naar buiten, wat adem je in als inspiratie? En die combinatie die maakt dat je bent waar je bent.